Birbirinden uzaklaÅŸmış ve çeÅŸitli sebeplerle bir araya gelme imkânı bulamayan bizleri internet ortamında buluÅŸturan teknolojiyi kullanarak web sitesi hazırlamak takdire ÅŸayan bir hizmettir.

          Teknoloji denince akla ilk gelen elektriktir.  Çok iyi hatırlıyorum, köyümüze elektrik 1974 yılında geldi. Ortaokul son sınıftaydım. AkÅŸamları gaz lambası ile ders yapmaya çalışan biri için bunun ne demek olduÄŸunu, ancak o günleri yaÅŸayan bilir. Geceleri fenerle sokaÄŸa çıkan köyümüz insanı, sokak lambalarının yanması ile ışıl ışıl olan köy yollarında daha bir güvenle dolaşır olmuÅŸtu.

          Köy yollarının geniÅŸlemesi, içme sularının gelmesi aÅŸağı yukarı o döneme rastlar. Evlerde çeÅŸmelerin olmadığı, kuyulardan su çekildiÄŸi, tadı damakta kalan uzak pınarlardan su taşındığını gayet iyi hatırlıyorum. Yaz mevsiminde pınarlardan su taşımak zevkli gelebilir. Fakat kışın ortasında, karları yara yara su taşımak ise gerçek bir hayat mücadelesidir. Hele karların eritilerek su elde edilmesi ise insanımızın kara yazısı gibi idi.

          O dönem insanlarını saran bir yoksulluk vardı. Bir iki kiÅŸi haricinde maaÅŸlı kimse yoktu. Doktor, ilaç hak getire… AskerliÄŸini sıhhiye olarak yaptığından “Doktor” namı ile bilinen,  komÅŸu Hicriye Köyü’nden,  “Doktor Åževket”e gitmeyen yok gibidir.  Bugün en fakirinde bile çeÅŸit çeÅŸit olan ayakkabı, o günün insanının lügatinde yoktu. Kara lastiklerin dahi yama yapılarak kullanıldığı olurdu. 

          Öküz arabaları ile harman yerine getirilen altın sarısı buÄŸday baÅŸaklarının, öküzlerin çektiÄŸi düvenle sürülerek ürün elde edilmesi ve daha sonra da öğütmek için su deÄŸirmenlerinde nöbetler tutulması hatıralarımın arasındadır.
O günün insanı için, kışlık yakacak ihtiyacını karşılamak üzere öküz arabaları ile ormandan odun getirmek dahi ayrı bir kültür oluÅŸturmuÅŸtur. ÇoÄŸu kez gruplar halinde yapılan tadına doyulmaz orman seferleri, o dönem insanının hafızasına kazınmıştır. Köylümüz, ihtiyacını karşıladığı ormana gözü gibi bakar,  ormana zarar verecek ÅŸekilde aÄŸaç kesenler ikaz edilirdi. Buna en baÅŸta “Koca Rauf” olarak anılan ve pehlivanlığı ile de ünlü, aynı zamanda muhtarlık da yapmış, her zaman rahmetle anılacaklar arasında olan, fedakâr büyüğümüz Rauf Güler izin vermezdi.

          NiÅŸan ve düğün törenleri, asker eÄŸlenceleri bizi bir baÅŸka coÅŸturmuÅŸ, sevdiÄŸimizden gelecek bir tebessüm için sabahladığımız “meciler” ise yüreklerimizi daÄŸlamıştır.

          Birçok güzellik bugün adeta bıçakla kesilmiÅŸ gibi yok olmuÅŸ durumda. Teknoloji ilerledikçe, insanların birbirinden uzaklaÅŸması anlaşılır gibi deÄŸil. Telefonların olmadığı, hele ki cep telefonlarının hayal bile edilemediÄŸi devirlerde dostluÄŸun çok ÅŸey ifade etmesi, dostların birbirlerini destursuz ziyaretleri bambaÅŸka bir güzellikti. Åžimdi ise ne yazık ki, yalnız biz deÄŸil bütün toplum bunlardan mahrum kaldı. Teknoloji akla hayale gelmedik birçok imkânı bize sunarken, yine birçok güzelliklerimizi de yok etti.

          Her yörede, her dönemde “mazi” hep güzeldir. Fakat benim köyümün “mazi”si ayrı güzeldir. Çünkü orada ben varım. Dağında, bayırında, her adımında ayrı bir hatıram var.

          Sis perdesini aralayıp, belki birçoÄŸunda sizlerin de bulunduÄŸu hatıralarla yüzleÅŸmek, daha ötesi eski fotoÄŸraflarla dolu bir albümün etrafında oturup sayfaları ağır ağır çevirmek ve bir zamanlar köy odasında gece geç saatlere kadar yaptığımız muhabbetlerden birini yapabilmek mümkün olmasa bile o günleri yâd etmek ve onları anmanın bir vefakârlık gereÄŸi olduÄŸu düşüncesindeyim.  Muhabbetle…