Emeklerimi söylese, dili olsa ablamın,

Üç kardeşi daha vardı, o rahmetli babamın.

İkisi çocuksuz öldü, mirası babamındı,

Oğlu razı olmayınca, biride halamındı.

Onu da biz satın aldık, verdiğimiz parayla,

Taksit, taksit ödemiştik, iki sene arayla.

Bütün emlak bize kaldı, yirmi sene geçindik,

Ne kimseyle dargın durduk, ne kimseye gücendik.

Biz severdik, komşuları onlar bizi sayardı,

Bize ayrılık düşünce, felek ortayı yardı.

Biz kendi isteğimizle, çekildik inzivaya,

Gözlerimiz takılıyor, bazen eski yuvaya.

Ben bu gece her nedense, andım çocukluğumu,

Bey oğlunun deresinden, başa kadar yürürüm.

Köyün karşı tepesinden, duysan horoz sesini,

Rüzgârları var insanın, mest eder nefesini.

Komşularım su doldurur, ya arkta, ya çeşmede,

Sığırları otlamakta, buzağlar güreşmede.

Yavaş yavaş yürümekte, etrafıma bakmakta,

Köy yolunu takip ede bendin suyu akmakta.

Üç sene oldu, galiba? Su almışlar pınardan,

Akıtmışlar köy içine, demir künkle kenardan.

Suyu getiren hükümet, açmıştı bir çukuru,

Köylü kaynar sudan içer, çünkü açıktır boru.

Köyde üç değirmen vardı, sonra indi ikiye,

Bilmem niçin yapmadılar, sanki yıkıldı diye.

Filvaki derelerinde, birçok değirmen vardır,

Parmak hesabile saysan, bunlar on bir kadardır.

Komşulardan söz açayım, halleri sona, kalsın,

Kimine şekersin deyim, kimine deyim balsın.

Yusuf ‘ danmı başlayayım, yoksa Bey oğlundan mı?

Hepsine ayrı sevgim var, bilmem acep ondan mı?

Yukarıdan başlayayım, sonra oradan açarım,

Zül fi yâre dokunursa, sıkışırsam kaçarım.

Zira köyüm çok tembeldir, sevmiyor çalışmayı,

Önüne bir tepe çıksa beceremez açmayı.

Vardı tatlı fikirlerim, köyümün ilasına,

Tahakkuk ettiremedim, tembellik belasına.

Değirmeni vaat etmiştim, köyde birkaç aşığa,

Taksak ufak bir makine, kavuşuruz ışığa.

Şimdi köyüm, hastalarla, seyyahlarla dolardı,

İmkân kaçtı, tat kalmadı, ne suda ne ekmekte.

Yusuf ‘ tan söz açacaktık, yine daldık âleme,

Köyümün türlü derdi var, asla gelmez kaleme.

 Bu Yusuf ki köyün başı, her şeye gözü yoktur,

Dünya malı umursamaz, birinde gözü yoktur.

Bir zamanlar hevesliydi, vardı saklı emeli,

Beklediği olmamıştı, feleğe ne demeli.

İkinci bir telaş oldu, kendisine bu hengam,

Beklediği mürüvvetti, takdir aldattı encam.

Başka türlü şenlik verir cemaate gelmesi,

İçi, ne olursa olsun, bize yeter gülmesi.

Muradım olmadı diye, hiç kendini yermesin,

Hayırsız olduktan sonra, hak ona da vermesin.

Sıra ile geliyoruz, şimdi geçtik karşıya,

Menfaati olmayınca asla gitmez çarşıya.

Bu da herkese malum ki, Şevket ile Davut ‘ tur,

Osman amca böylemiydi, oğulları anuttur.

Davut ama gene sohbet ile yine de cana yakın,

Sopan yok ise Şevket ‘ e, asla sokulma, sakın.

Çünkü o beş kuruş için, adam satar pazarda,

Sözünü geçirmek ister, hem söyler, hem kızarda.

Herhangi bir pazarlıkta, tutuşursan şevkete,

Ya oradan kaçmalısın, ya uğrarsın negmete.

Hâlbuki çok hukukumuz, ecdattan beri vardır,

Para Şevketin canıdır, insan da o kadardır.

Şimdi geldik, dört kardeşe, o munis insanlara,

Sakin yaşamalarından, can katarlar, canlara.

Rauf’ un bir vekili var, kendi bulunmaz evde,

İşin varsa kendisiyle, birde sorarsın nerde.

Üç gün evvel ayrılmıştır, mutlak gitmiş pazara,

Sende kalkıp gitmelisin, lüzum yok intizara.

Dönmez eve dolmayınca, ne ola ki haftası,

Her şeye soğukkanlıdır, bu da başka safhası.

Torun sahibi olmuşlar, birinin çıkmaz sesi,

Bahadır ile Mehmet’in çalışmaktır hevesi.

Bir zamanlar Mehmet ile uzun sene dolaştık,

Başkasının tesiri ile pis bir işe bulaştık.

İşi tamama erdirmek, bu idi emelimiz,

Öküz araba kaçına, boşta kaldı elimiz.

Üç arkadaş idik, o gün, üçümüzde hazırdık,

Bir sürü düşman gelseydi, köklerini kazırdık.

Bir erkeklik görünmedi, ne onlardan, ne benden,

O hevesle çıkmış idik, hem silahlı erkenden.

Geri döndük, eli boştuk, yuhaladı, halk bizi,

Silahları geri soktuk, ne av vardı ne izi.

Burada biraz suçluydu, ta… Kendisi Mehmedin,

Madem böyle yapacaktın, niye bize demedin?

Şimdi durduk her ikimiz Mehmet’ e çatıyoruz,

Av kaçınca her üçümüz, havaya atıyoruz.

Buda böyle geçmiş idi, gençlik idi ne dersin?

Bu oyunda kazanmak var, ya kaybeder gidersin.

O çamlar hep bardak oldu, tarihlere karıştı,

Köyün delikanlıları, bu yolda çok yarıştı.

Şimdi geldik aynı soydan, bir başka dört kardeşe,

Anadan kardeş sayarsan, bunlar çıkar beşe.

Evvela bir, iki, derken, sonra da dört oldular,

Hele birer ev yapınca, mahalleye doldular.

Bu dört kardeş gece gündüz, kazma, sapan sallarlar,

Ayrılınca yetmez oldu, kardeşlere tarlalar.

Bu kardeşler yaşıyordu, ala külli ne ise,

Araziler daralınca, kalmak düştü Veise.

Ne mülkü var ise satmıştı, Âdem’ in yok senedi,

Veis Adapazarı’nın hayatını denedi.

Veisin parası azdı, Adapazarı pahalı,

Amma bir gün geri geldi, hayret etti ahali.

Kardeşlerin değerlisi, rahmetli Süleyman’dı.

Yokluğunu duyanların, ne müthiş kalbi yandı.

Hele Âdem konuşmasın bir cemaat içinde,

O burnundan (hık) demesi, bilmiyorum, niçin de.